Tryb Roguelike w The Last Of Us 2 jest zabawny, ale podkreśla, że ​​jego elementy nie do końca pasują do siebie

Opublikowane ponownie przez Plato

Obserwuje: 0

Obserwuj Obserwujący

No Return może być ogólnie całkiem niezłą zabawą. Rzuca cię w różne spotkania z różnymi ludzkimi frakcjami w grze i zainfekowanymi grzybami potworami. Czasami będziesz się ukrywać i skradać, gdy wrogowie będą cię szukać, podczas gdy inne spotkania będą skupiać się na przedzieraniu się, wysyłając wrogów gotowych do walki. W każdym „rundzie” No Return przechodzisz przez sześć różnych spotkań z kilkoma możliwościami wyboru jednego lub drugiego zestawu, a kulminacją serii jest walka z bossem. Po drodze będziesz wybierać ulepszenia z losowo odblokowanych drzew umiejętności, ale jeśli umrzesz, bieg rozpocznie się od nowa i stracisz wszystko, co zarobiłeś.

W zasadzie jest w porządku. No Return to świetna okazja, aby skorzystać z zestawu mechanik, które zostały oczywiście skrupulatnie opracowane i dopracowane, i w seriach przywraca niektóre stresujące momenty, które sprawiają, że The Last of Us Part 2 działa na poziomie instynktownym.

Jednocześnie jednak No Return wydaje się pozbawione znaczenia w sposób, który podkreśla ogólne zmagania The Last of Us Part 2, a może i gry jako całość, ponieważ próbują robić ciekawe rzeczy poprzez interaktywność i opowiadanie historii. Mordowanie ludzi w The Last of Us Part 2 jest zabawne, pomimo szeregu elementów fabularnych specjalnie uwzględnionych w tym celu nie zabawa – to gra o tym, jak cykle przemocy się utrwalają i jak zadawanie przemocy może pożreć cię żywcem. No Return podkreśla wady prób stworzenia brutalnej gry, która próbuje pokazać, że przemoc jest zła.

Jak napisał Giancarlo Colantonio pod adresem Trendy cyfrowych, istnienie No Return wnosi wiele pracy, podważając sens The Last of Us Part 2. Elementy walki i rozgrywki w oryginalnej grze zostały zaprojektowane tak, aby przemoc wydawała się ekstremalna i niepokojąca. Zabicie kogoś w grupie wrogów często prowadzi do reakcji ocalałych, wołających w udręce imię kogoś, na kim im zależało. Potajemne dźgnięcie kogoś w szyję powoduje, że ta osoba powoli krwawi w twoich ramionach, a jej oczy są szeroko otwarte, aby zademonstrować swoje przerażenie. Historia Naughty Dog w szczególności pozwala ci zabijać członków określonej grupy jako Ellie w jej dążeniu do zemsty, zanim zmienisz perspektywę na Abby, członkinię tej grupy, aby uczłowieczyć wszystkie twoje ofiary. To wszystko ma pozostać w pamięci, a czyniąc z tego wszystko po prostu przypadkową zabawę w No Return, Naughty Dog mniej więcej zabija przekaz.

Problem nie polega jednak na tym, że dodanie trybu No Return było złą decyzją, a bardziej na tym, że stworzenie gry wideo akcji z potrójną piątką to trudne przedsięwzięcie, które może nie być w stanie udźwignąć pomysłów, jakie The Last of Us Part 2 podlega wymianie. Miało to miejsce również w oryginalnej wersji, a także w pierwszej grze. Jest to serial, który chce postawić ważne pytania dotyczące plamy, jaką przemoc pozostawia na duszy, pośredniej szkody, jaką można wyrządzić ludziom, cyklów bólu i ruiny, które ludzie mogą sprowadzić na innych i na siebie. Ale nadal mordujesz, jak setki ludzi do końca. Podstawowym interaktywnym pchnięciem, rzeczą, którą ty do w tych grach polega na zabijaniu ludzi.

Te gry są zabawne, konflikt i triumf ekscytujące, a mechanika została specjalnie zaprojektowana, aby zmaksymalizować te emocje. Innymi słowy, Naughty Dog może chcieć, żebyś myślał, że „przemoc jest zła”, ale mimo to zrobili wszystko, co w ich mocy, aby przemoc była jak cholera zabawą. No Return po prostu destyluje ten dysonans bez moralizowania, które The Last of Us Part 2 często radzi sobie słabo w całej swojej kampanii.

Jednocześnie No Return jest zabawne, ale tak nie jest że zabawne, ponieważ bardziej pomysłowe elementy The Last of Us Part 2 zawsze stają mu na drodze. Bez powodu dla realizmu, realizm staje się kotwicą powstrzymującą to, co sprawia, że ​​walka jest przyjemna. Powolne egzekucje są irytująco powolne. Niezgrabne walki sprawiają wrażenie celowych utrudnień, które stoją w sprzeczności z twoją zdolnością do umiejętnego opanowania mechaniki. Wpadanie na spotkania, w których wrogowie są już w pogotowiu, staje się mniej ekscytujące niż frustrujące, gdy zostajesz rozcięty przez wrogów szarżujących na ciebie, nie licząc się z własnym życiem. Wszystko staje się grą wideo, ale nie w sposób satysfakcjonujący.

Przypomina mi to moment, który naprawdę zwrócił mnie przeciwko Spec Ops: The Line, grze, która słynie z przemocy w grach wideo. W pewnym momencie masz okazję użyć białego fosforu – zbrodni wojennej – przeciwko grupie wrogów. Oczywiste jest, że jest to złe od samego początku, a mimo to nie masz innego wyjścia; nie można osiągnąć postępu bez używania białego fosforu. Rzeczywiście pięć sekund później idziesz przez pole bitwy i widzisz, że nie zamordowałeś żołnierzy, ale cywilów, choć w każdym przypadku byłoby równie przerażające. Następnie gra karci Cię za Twoją decyzję, tak jakbyś mógł podjąć inną decyzję, chyba że wyłączyłeś grę.

Ten moment zawsze mnie niepokoił z kilku powodów. Po pierwsze, Spec Ops: The Line chciało, żebym czuł się źle z powodu podjęcia decyzji, którą na mnie wymusił; po drugie, deweloper Yager Development wydawał się nie mieć żadnych skrupułów, aby wziąć moje pieniądze za stworzenie tego brutalnego, interaktywnego doświadczenia; i po trzecie, gra posiadała tryb wieloosobowy. Komentowanie przemocy w grach wideo zostało całkowicie podważone, sprzedając także zabawę ze strzelania zarówno do żołnierzy sterowanych komputerowo, jak i do innych graczy.

W przypadku No Return przypomina to również przypadek The Last of Us Part 2. Nie wydaje się możliwe, aby Naughty Dog stworzyło grę, która osiągnie te cele związane z rozgrywką i cele fabularne. Nie chodzi tylko o to, że jest coś strasznego dysonans ludonarracyjny w tym przypadku chodzi o to, że gra ma trudności z połączeniem koncepcji zabawa i znaczenie w przemyślany sposób i naprawdę nie mogę sobie z tym poradzić.

Podobało mi się No Return, ponieważ podobała mi się mechanika walki w The Last of Us Part 2, ale tak naprawdę nie ma ona zbyt wiele do zaoferowania. Po kilku godzinach różnych kombinacji elementów i losowych cech postaci wydaje mi się, że wyciągnąłem z tej gry wszystko, co się da, ale nigdy nie staje się ona na tyle wciągająca, abym chciał grać w nią dalej, tak jak w inne gry akcji lub roguelike'i. To mechanika gry, która próbuje służyć zbyt wielu bramkom na raz, co ostatecznie kończy się niepowodzeniem.

• Dystrybucja treści i PR oparta na SEO. Uzyskaj wzmocnienie już dziś.
• PlatoData.Network Pionowe generatywne AI. Wzmocnij się. Dostęp tutaj.
• PlatoAiStream. Inteligencja Web3. Wiedza wzmocniona. Dostęp tutaj.
• PlatonESG. Węgiel Czysta technologia, Energia, Środowisko, Słoneczny, Gospodarowanie odpadami. Dostęp tutaj.
• Platon Zdrowie. Inteligencja w zakresie biotechnologii i badań klinicznych. Dostęp tutaj.
• Źródło: https://www.gamespot.com/articles/the-last-of-us-2s-roguelike-mode-is-fun-but-highlights-how-its-elements-dont-quite-fit-together/1100-6520480/?ftag=CAD-01-10abi2f