تئوری امید چشم اندازی برای اقتصاد دایره ای ارائه می دهد

بازنشر افلاطون

دنبال: 0

من چند هفته پیش با یکی از مربیانم در مورد چیزی صحبت می کردم که سال ها با آن دست و پنجه نرم می کردم: بدبینی من. تا زمانی که به یاد دارم، منفی‌گرایی (و کنایه‌ای که به دنبال آن می‌آید) نشانه شخصیت من بوده است، هرچند ناخواسته. در حفاری عمیق تر، یک چیز را کشف کردیم این است که من رابطه ای پر از امید دارم.

بنا به دلایلی، ایده امید همیشه من را به راه اشتباه می مالد. وقتی این کلمه را می شنوم، به طور غریزی تصاویر شخصی را تداعی می کنم که آرزو دارد اتفاقی بیفتد، اما هیچ کاری برای آن انجام نمی دهد. همیشه احساس منفعل بودن می کرد و قطعاً این روشی نیست که من کار می کنم.

در این یادداشت، می‌خواستم آنچه را که از آن زمان در مورد امید آموخته‌ام، و اینکه چگونه به من کمک می‌کند تا به کوهی از کار خیره شوم، به اشتراک بگذارم تا به آینده‌ای مدورتر و پایدارتر دست یابیم.

تاریخچه (بسیار مختصر) امید

به نظر می رسد که کلمه ممکن است بین سال های 1200 تا 1300 میلادی سرچشمه گرفته باشد و از کلمه انگلیسی قدیمی hopian گرفته شده باشد. در آن روزهای اولیه، مردم اغلب از دریچه مذهبی به امید می اندیشیدند و هوپیان به عنوان اعتماد به کلام خدا تعریف می شد. این تعریف تا حد زیادی یکسان باقی مانده است، اما استفاده از آن در حال حاضر فراتر از مفهوم معنوی گسترش یافته است. به عنوان مثال، همین چند روز پیش، کودک 4 ساله من گفت: "امیدوارم بتوانم بعد از شام بستنی بخورم."

در طول زمان در مورد امید بسیار گفته شده است، از موارد مثبت گرفته تا ساخارین دردناک. به عنوان مثال، مارتین لوتر کینگ جونیور گفت: "ما باید ناامیدی متناهی را بپذیریم، اما هرگز امید بی نهایت را از دست ندهیم." ارسطو نیز به نوبه خود گفت: "امید رویای یک مرد راه رفتن است." در نهایت، در یکی از کمتر مورد علاقه‌ام (و تهوع‌آورترین نقل قول‌ها)، رابرت گرین اینگرسول، وکیل ویکتوریایی که لغو لغو قانون است، یک بار گفت: «امید تنها زنبوری است که عسل بدون گل می‌سازد».

تئوری امید

این من را به چیزی می رساند که در واقع نظر من را در مورد امید تغییر داد، یک نظریه روانشناختی.

همانطور که من می فهمم نظریه امید به سی آر اسنایدر، استاد روانشناسی بالینی در دانشگاه کانزاس نسبت داده می شود. من فکر می کنم که برای این داستان، بخشی از اهمیت است درگذشت اسنایدر در سال 2006 که او را به عنوان یک مرد غیر معمول خوب توصیف می کند (که) خستگی ناپذیر تلاش می کرد تا به بسیاری دیگر کمک کند تا تبدیل به افراد غیرمعمول خوبی شوند که او پیش بینی می کرد می توانند باشند.

اسنایدر تئوری امید استدلال می کند که سه چیز تفکر امیدوارکننده را تشکیل می دهد:

اهداف - نزدیک شدن به زندگی به روشی هدفمند.
مسیرها - یافتن راه های مختلف برای رسیدن به اهدافتان.
آژانس - اعتقاد به اینکه شما می توانید تغییر ایجاد کنید و به این اهداف برسید.

امید که به این شکل توصیف شود، معنای کاملاً جدیدی پیدا می کند. این دیگر یک آرزوی منفعلانه برای بهتر شدن چیزها نیست، بلکه چیزی برای برنامه ریزی و رسیدن به آن است. وای! در تمام این سال‌ها به امید (و کسانی که آن را نگه داشتند) اخم کردم، فقط به این دلیل که از آنچه می‌توانست باشد بی‌اطلاع بودم. صادقانه بگویم، من کمی شرمنده هستم.

به کارگیری امید در اقتصاد دورانی

در این ساختار سه مرحله ای، امید راهی را برای ما به عنوان دست اندرکاران و علاقه مندان به اقتصاد دایره ای فراهم می کند.

مرحله 1: اهداف

اجازه دهید با آن روبرو شویم، همه ما به اهداف نیاز داریم، و من جرأت می‌کنم حدس بزنم همه ما اهدافی برای حرکت سازمان‌هایمان به سوی آینده‌ای دایره‌ای‌تر داریم. این بخش آسان است، IMHO.

مرحله 2: مسیرها

اینجا واقعاً جایی است که لاستیک با جاده برخورد می کند. آیا مسیر شما شامل طراحی مجدد محصول یا بسته بندی خواهد بود؟ مدل های کسب و کار جدید؟ لجستیک معکوس و پس گرفتن محصول؟ به نظر می‌رسد اینجا جایی است که بسیاری از کارهای جمعی ما در اقتصاد دایره‌ای در حال حاضر قطع شده است و باز کردن مسیرهای چرخشی کلیدی برای حرکت رو به جلو خواهد بود.

مرحله 3: آژانس

این مرحله واقعاً چیزی است که امید را از چیزی که من شانه‌هایش را کنار زدم به چیزی که سعی می‌کنم در آغوش بگیرم تغییر داد. بدون عاملیت، امید چیزی نیست جز آرزوی آینده ای بهتر. اگر همه ما بتوانیم خلاقیت خود را بشناسیم، از اشکال جدید همکاری استقبال کنیم و در حقانیت آرمان ثابت قدم باشیم، آنگاه عاملیت به طور طبیعی دنبال می‌شود.

به طور خلاصه، من فکر می‌کنم همه ما می‌توانیم، از طریق قدرت امید، برای خوب بودن غیرمعمول تلاش کنیم و به سازمان‌هایی که برای آنها کار می‌کنیم کمک کنیم تا در این فرآیند به‌طور غیرمعمول خوب باشند.