Πώς οι παγκόσμιες πολιτικές για τα πλαστικά θα μπορούσαν να μειώσουν την παραγωγή παρθένων πλαστικών κατά 30 τοις εκατό έως το 2040

Αναδημοσίευση από τον Πλάτωνα

Ακολουθούν: 0

Ένα ισχυρό παγκόσμιο καθεστώς πολιτικής για τα πλαστικά θα μπορούσε να μειώσει την ποσότητα πλαστικού που κακοδιαχειρίζεται ετησίως κατά 90 τοις εκατό και να οδηγήσει σε πτώση 30 τοις εκατό της παραγωγής πλαστικών με ορυκτά καύσιμα μέσα σε 17 χρόνια, σύμφωνα με νέα έρευνα.

Η αναφέρουν, που ανατέθηκε από το Σκανδιναβικό Συμβούλιο Υπουργών για το Περιβάλλον και το Κλίμα και αναπτύχθηκε από την εταιρεία συμβούλων Systemiq, απεικονίζει πώς 15 παγκόσμιες παρεμβάσεις πολιτικής στον κύκλο ζωής των πλαστικών θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μείωση 30% της παγκόσμιας παραγωγής πλαστικών σε σχέση με τα επίπεδα του 2019, επταπλάσια αύξηση παγκόσμια παραγωγή ανακύκλωσης και μείωση κατά 90% των όγκων κακοδιαχείρισης πλαστικών έως το 2040.

Η έρευνα έρχεται καθώς οι κυβερνήσεις διαπραγματεύονται τους όρους μιας παγκόσμιας συνθήκης για τα πλαστικά για τον τερματισμό της πλαστικής ρύπανσης έως το 2050 - ένα νομικά δεσμευτικό μέσο που οι παρατηρητές ελπίζουν ότι θα θεσπίσει κοινούς διεθνείς κανόνες και πρότυπα για τη διαχείριση του τοξικού υλικού.

Χωρίς συντονισμένη δράση για την αντιμετώπιση της ρύπανσης από πλαστικό, η παραγωγή παρθένων πλαστικών θα μπορούσε να εκτιναχθεί από 430 εκατομμύρια τόνους (Mt) το 2019 σε 712 Mt το 2040, με κακοδιαχειριζόμενους όγκους πλαστικών που μολύνουν άμεσα το περιβάλλον σχεδόν διπλασιασμένο, σύμφωνα με το Systemiq.

Η αυξανόμενη ζήτηση πλαστικών αναμένεται επίσης να αυξήσει σημαντικά τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου που συνδέονται με την παραγωγή πλαστικών και να προσφέρει στις εταιρείες πετρελαίου επιχειρηματική ευκαιρία για συνεχή εξερεύνηση, ακόμη και όταν η ζήτηση από τις οδικές μεταφορές αρχίζει να μειώνεται.

Ο Gudlaugur Thór Thórdarson, υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλίματος της Ισλανδίας και πρόεδρος του Σκανδιναβικού Συμβουλίου, δήλωσε ότι η έκθεση υπογράμμισε την ανάγκη οι κυβερνήσεις να διαπραγματευτούν ένα φιλόδοξο πλαστικό σύμφωνο.

«Μια φιλόδοξη συνθήκη για τα πλαστικά είναι μια μοναδική ευκαιρία για τον τερματισμό της πλαστικής ρύπανσης έως το 2040», είπε. «Αυτή η έκθεση δείχνει πώς οι τρέχουσες παγκόσμιες πολιτικές, ακόμη και αν αναβαθμιστούν, δεν επιλύουν πλήρως τη ρύπανση από πλαστικό. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε σκληρές διαπραγματεύσεις, να προωθήσουμε περισσότερη καινοτομία, να συγκεντρώσουμε νέες γνώσεις και να κινητοποιήσουμε πιο φιλόδοξες πολιτικές για να φτάσουμε εκεί. Το μέλλον μας απαιτεί μια πραγματικά κυκλική πλαστική οικονομία και καθαρούς ωκεανούς».

Μεταξύ των συστάσεων που ορίζονται στην έρευνα είναι στόχοι μείωσης του παρθένου πλαστικού, επιβάρυνση για το παρθένο πλαστικό που θα χρηματοδοτούσε λύσεις σε όλο τον κύκλο ζωής του πλαστικού, απαγορεύσεις πλαστικών μιας χρήσης που μπορούν να αποφευχθούν, περιορισμοί στο εμπόριο πλαστικών απορριμμάτων, προγράμματα μετριασμού και αφαίρεσης πλαστικών σε περιβάλλον, κανόνες σχεδιασμού για ασφαλή επαναχρησιμοποίηση, επισκευή, ανθεκτικότητα και οικονομικά αποδοτική ανακύκλωση και στόχους για ποσοστά συλλογής και ανακύκλωσης.

Προτρέπει επίσης τις κυβερνήσεις να εισαγάγουν πολιτικές ανάντη και κατάντη που αντιμετωπίζουν τα μικροπλαστικά, τις αόρατες πλαστικές ίνες που απειλούν τους θαλάσσιους πόρους και την ανθρώπινη υγεία.

Η έκθεση σημειώνει ότι ακόμη και με τις παρεμβάσεις που συνιστά, περίπου 13 εκατομμύρια τόνοι (Mt) πλαστικών αναμένεται να παραμείνουν κακοδιαχείριση μέχρι το 2050, εκ των οποίων 5 Mt θα είναι μικροπλαστικά. Απαιτούνται επομένως περαιτέρω καινοτομία, έρευνα και δεδομένα για την παροχή λύσεων που μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτά τα υπολειμματικά πλαστικά, προειδοποιεί η έκθεση.

Η έκθεση σημειώνει ότι οι πολιτικές που προτείνει θα οδηγήσουν σε καθαρή εξοικονόμηση πόρων για τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο μεταξύ 2025 και 2040, επειδή θα μείωνε την ανάγκη για συλλογή και διαχείριση πλαστικών απορριμμάτων. Σημειώνει όμως ότι αυτές οι εξοικονομήσεις θα απολαμβάνουν κατά κύριο λόγο σε περιοχές με υπάρχουσες υποδομές ανακύκλωσης και διαχείρισης απορριμμάτων, ενώ εκείνες που δεν διαθέτουν υποδομές θα πρέπει να αυξήσουν τις δαπάνες τους.

Ως εκ τούτου, οι συζητήσεις για τη χρηματοδότηση πρόκειται να κυριαρχήσουν στις επερχόμενες διαπραγματεύσεις για τη συνθήκη για τα πλαστικά, με τα αναπτυσσόμενα έθνη να υποστηρίζουν ότι χρειάζονται οικονομική υποστήριξη από τις βιομηχανοποιημένες οικονομίες για να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση μιας περιβαλλοντικής κρίσης που δεν προκάλεσαν.

Η έκθεση επισημαίνει επίσης ότι η ελεγχόμενη απόρριψη πλαστικών θα πρέπει να συνεχιστεί μέχρι το 2040 για πλαστικά που δεν μπορούν να προληφθούν ή να ανακυκλωθούν. Και εδώ, επίσης, υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των χωρών με υπάρχουσα υποδομή ανακύκλωσης και των αναπτυσσόμενων χωρών όπου τα συστήματα ανακύκλωσης είναι λιγότερο εξελιγμένα. Εάν οι προτεινόμενες πολιτικές τεθούν σε ισχύ, οι ανεπτυγμένες χώρες θα δουν μείωση κατά 46 τοις εκατό στον όγκο ελεγχόμενης διάθεσης τα επόμενα 17 χρόνια, ενώ ορισμένες αναπτυσσόμενες χώρες θα δουν αύξηση 74 τοις εκατό καθώς αρχίζουν να συλλαμβάνουν ροές αποβλήτων που χάνονται επί του παρόντος στις χωματερές ή σταματούν ρυπαίνουν το περιβάλλον.

Η Systemiq είπε ότι εάν οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής ακολουθούσαν τις συστάσεις της, οι εκπομπές αερίων θερμοκηπίου από τα πλαστικά θα παρέμεναν περίπου στα ίδια επίπεδα με τα επίπεδα του 2019, αλλά θα ήταν 40% λιγότερες σε σχέση με τις τρέχουσες προβλέψεις για το 2040.

«Η πλαστική ρύπανση είναι παντού», δήλωσε ο Έσπεν Μπαρθ Έιντε, υπουργός Κλίματος και Περιβάλλοντος της Νορβηγίας. «Χωρίς νέα και αποτελεσματικά μέτρα ελέγχου, η παραγωγή πλαστικών πρόκειται να διπλασιαστεί σε 20 χρόνια και η απελευθέρωση πλαστικών στον αέρα, τη γη και το νερό θα ακολουθήσει. Έχουμε τώρα ένα παράθυρο ευκαιρίας να αναπτύξουμε μια αποτελεσματική συνθήκη για τα πλαστικά μέχρι το τέλος του 2024. Ας συνεργαστούμε για να μειώσουμε την κατανάλωση πλαστικών και να τερματίσουμε τη ρύπανση από πλαστικό έως το 2040 για να προστατεύσουμε την ανθρώπινη υγεία και το περιβάλλον».

Είναι μια ενθαρρυντική κραυγή συσπείρωσης και οι ελπίδες είναι σχετικά μεγάλες ότι οι κυβερνήσεις επιθυμούν να παραδώσουν μια νέα συνθήκη που θα προωθούσε πολλές πολιτικές που προτείνονται στην έκθεση. Υπάρχουν άφθονα στοιχεία ότι τα καλά διαχειριζόμενα συστήματα ανακύκλωσης και οι ισχυρές πολιτικές μπορούν να συμβάλουν στον περιορισμό της ζήτησης για παρθένο πλαστικό και να δημιουργήσουν μια πιο κυκλική οικονομία πλαστικών.

Αλλά η έκθεση υπογραμμίζει επίσης ορισμένες από τις γεωπολιτικές εντάσεις και τις χρηματοδοτικές προκλήσεις που θα πρέπει να ξεπεραστούν εάν πρόκειται να συμφωνηθεί μια συνθήκη, καθώς και η επείγουσα ανάγκη για κάποια αρκετά δραστική καινοτομία που θα αντιμετωπίσει πλήρως το υπερβολικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα της βιομηχανίας πλαστικών.