Po przypisaniu Prithvi roli broni strategicznej znanej z taktycznego wsparcia, potrzebna jest kolejna broń, a co za tym idzie opracowanie Pralay przez DRDO.

Koncepcja indyjskich sił rakietowych rozpoczęła się wraz z początkiem Zintegrowanego Programu Rozwoju Rakiet Kierowanych (IGMDP) w 1983 roku pod kierownictwem naszego byłego prezydenta, nieżyjącego już dr APJ Abdula Kalama. Wcześniej Indie miały prawie wszystkie rakiety, takie jak klasa 122 pochodzenia rosyjskiego. Więc kiedy IGMDP został uruchomiony, jego mandat polegał przede wszystkim na budowaniu rodzimych zdolności, projektowaniu, rozwijaniu i produkcji różnych rodzajów pocisków. Naszym zamiarem było przejście z rakiet niekierowanych na rakiety. W rezultacie w ramach IGMDP planowano opracować pięć typów pocisków. Jednym z nich był Prithvi, pocisk ziemia-ziemia o zasięgu 150 kilometrów, który miał być bronią wsparcia pola walki dla armii indyjskiej.

Kiedy chcesz atakować cele na głębokość, powiedzmy 500 kilometrów, potrzebujesz broni, która całkowicie sparaliżuje infrastrukturę przeciwnika. Siły rakietowe stają się ważną częścią strategii bitewnej głównie dlatego, że teraz nadchodzi koncepcja wojny bezkontaktowej. Dawno minęły czasy, kiedy ludzie szli walczyć z pistoletami i mieczami Teraz idziesz i paraliżujesz zasoby bojowe wroga, czy to jest bęben ze strzałami, czy fabryka ordynacji, czy też ta amunicja jako magazyn.

Po przypisaniu Prithvi roli broni strategicznej znanej z taktycznego wsparcia, potrzebna jest kolejna broń, a co za tym idzie opracowanie Pralay przez DRDO. Ale pamiętam, że jeszcze przed Pralay stworzyliśmy system krótkiego zasięgu o nazwie Prahar, który miał zasięg 200 kilometrów. Więc mówisz, Prahar, a potem Pralay, więc Prithvi, Prahaar i Pralay, to jest rodzaj postępu, który miał miejsce.

Broń wsparcia pola walki w scenariuszu taktycznym zawsze będzie konwencjonalna. To dlatego, że broń jądrowa w ogóle nie jest używana w scenariuszu taktycznego pola bitwy. Nasza polityka nuklearna jest bardzo jasna. Żadna polityka pierwszego użycia nie eliminuje całkowicie użycia któregokolwiek z systemów uzbrojenia strategicznego. Jeśli chodzi o działania wojenne, chyba że zostaniemy zaatakowani bronią nuklearną.

Podczas gdy Pralay ma trajektorię aerodynamiczną, leci w tej atmosferze. Zaletą jest to, że ponieważ jeśli pocisk przyjmuje kształt aerodynamiczny, nie można przewidzieć toru lotu pocisku w celu zderzenia pocisku z innym pociskiem, co nazywamy systemem pocisków antybalistycznych.

Z konfliktu rosyjsko-ukraińskiego można wyciągnąć wiele lekcji. Jedną z lekcji było to, że zdaliśmy sobie sprawę, że każdy pocisk, który wystrzeliwujecie przeciwko wrogowi, powinien mieć cechy ukrywania się. Oznacza to, że nie powinien zostać wykryty przez wrogie radary i środki elektroniczne.

Proces myślowy stojący za siłą rakietową.

Mamy możliwości radzenia sobie z różnymi rodzajami zagrożeń, niezależnie od tego, czy jest to kraj A, kraj B, czy kraj C. Dlatego widzieliście zasięgi sięgające od 150 kilometrów do ponad 5,000 zakresów. Posiadamy platformy, które można wystrzelić z powietrza. Mamy platformy, które mogą być tutaj, platformy lotnicze, mamy platformy na statkach, mamy platformy na łodziach podwodnych i mamy platformy na lądzie. Tak więc z dowolnej platformy możemy dziś wystrzelić pocisk. Indie mają zasięg 360 stopni, jeśli chodzi o przeciwników.