Wraz z formalnym wprowadzeniem INS Vagir, Indie oddały do ​​służby piąty ze swoich sześciu okrętów podwodnych typu Kalvari z silnikiem Diesla. Ostatni z serii w programie Project-75, INS Vagsheer prawdopodobnie zostanie oddany do użytku gdzieś w 2023 roku, tym samym opuszczając kurtynę najbardziej ambitnego indyjskiego projektu konwencjonalnej łodzi podwodnej.

Po zakończeniu tego programu Indie będą miały mniej niż 20 operacyjnych okrętów podwodnych. Wciąż daleko mu do obecnych i przyszłych wymogów bezpieczeństwa narodowego. A większym zmartwieniem jest to, że nie ma zobowiązania do spełnienia długoterminowych wymagań dotyczących okrętów podwodnych.

Okręty podwodne Projektu 75 zostały wyprodukowane w Mazgaon Dockyard Limited w Bombaju w ramach umowy transferu technologii z francuskim producentem Naval Group. Technologia pochodzi z wyrafinowanej łodzi podwodnej klasy Scorpène, która została wychwalana na całym świecie przez podwodnych wojowników.

Wielomiliardowy kontrakt byłby prekursorem bardziej ambitnego programu krajowego, który przewidywał dalszą produkcję nowoczesnych i konwencjonalnych okrętów podwodnych, nawet gdy Indie rozwijały swoje rodzime statki o napędzie atomowym.

Ta ostatnia jest platformą morską w triadzie opcji przenoszenia broni jądrowej. Atomowy okręt podwodny jest kursem najbezpieczniejszym z trzech platform, ponieważ wykrycie jego obecności na głębokim morzu jest praktycznie niemożliwe.

Nawet gdy rodzimy okręt podwodny o napędzie atomowym INS Arihant żegluje po oceanach, liczba konwencjonalnych okrętów podwodnych w indyjskim arsenale wciąż spada. Duża część floty zestarzała się poza modernizacją lub renowacją. Jedynym ratunkiem, jaki pozostał, był kontynuacja nowoczesnego programu wprowadzającego, który utknął w martwym punkcie wraz z ukończeniem projektu okrętu podwodnego klasy Kalvari. Kolejne okręty podwodne miały zostać wprowadzone w ramach programu Projekt 75 (I). „I” oznaczało Indie i polegało na krajowej produkcji zaawansowanych okrętów podwodnych o zdolnościach ukrywania się i napędzie niezależnym od powietrza, co zapewniało im większy zasięg i przeżywalność. Miał nastąpić całkowity transfer technologii od zagranicznych partnerów, ale utknął on na mieliźnie, gdy producenci wycofali się.

Wszyscy producenci powołali się na nieuzasadnione iw większości niemożliwe do wykonania zobowiązania umowne nałożone w zapytaniu ofertowym (RFP) przez Ministerstwo Obrony. W zapytaniu ofertowym wezwano do produkcji krajowej i nałożono surowe kary na producenta oryginalnego sprzętu za opóźnienia. W rezultacie Indie znajdują się w sytuacji jednego dostawcy, na co nie pozwala rządowy system audytu tego kraju. Ta specyficzna sytuacja niepokoiła decydentów, dlatego termin realizacji kontraktu był nieustannie przedłużany, aż ostatecznie wygasł 31 grudnia 2022 r. Zapewnienie Szefa Sztabu Marynarki Wojennej podczas dorocznej konferencji prasowej z okazji Dnia Marynarki Wojennej nie było przekonujące.

Nie jest jasne, w jaki sposób i kiedy długo oczekujący Projekt 75 zostanie rozliczony, biorąc pod uwagę złożoność początkowego zapytania ofertowego. O ile nie nastąpi poważne obniżenie rygorystycznych indyjskich zobowiązań umownych, jest mało prawdopodobne, że znajdzie się więcej niż jeden zagraniczny producent oryginalnego wyposażenia (OEM) chętny do rzucenia się w wir. W obecnym stanie rzeczy południowokoreański Daewoo Shipbuilding and Marine Engineering oficjalnie nie wycofał się z wyścigu, co potencjalnie sprawia, że ​​jest to sytuacja przetargowa z jednym dostawcą. Ale żaden z pozostałych producentów nie złożył odpowiedzi na zapytanie ofertowe, tym samym ponownie wydłużając termin.

Wraz z zakończeniem cyklu produkcyjnego Projektu 75 i brakiem postępów w jego kolejnym programie, Indie mają teraz kosztowną linię produkcyjną leżącą bezczynnie ze zmarnowanymi umiejętnościami technicznymi.

W tej epoce nie jest to luksus, na który mógłby sobie pozwolić jakikolwiek kraj, zwłaszcza w złożonym scenariuszu bezpieczeństwa, w jakim znajdują się Indie. Nawet gdy trwa trzeci rok impasu ich wojsk z Chinami na froncie w Ladakhu, napięcia gdzie indziej nie słabną wzdłuż niewyznaczonej granicy. Jedyny obszar, w którym Indie znajdowały się pod względem militarnym lepiej niż Chiny, na pełnym morzu, również jest obecnie przedmiotem poważnej konkurencji.

Z mieszanką statków o napędzie atomowym i diesla, Chiny mają obecnie w swojej flocie 66 okrętów podwodnych. A kolejne są w drodze w szybkim tempie. Do tego stopnia, że ​​Chiny są również w stanie dostarczać do Pakistanu okręty podwodne zdolne do obsługi AIP. Biorąc pod uwagę długi czas potrzebny do wyprodukowania okrętów podwodnych, istnieje niemal pewność, że w ciągu najbliższych kilku lat Indie przeżyją poważny kryzys ze swoją flotą podwodną. Ponieważ w dającej się przewidzieć przyszłości nie ma zobowiązań produkcyjnych i stale starzejąca się flota, kwestią czasu jest, zanim Indie dogonią nawet Ocean Indyjski.

Zeszłoroczna wizyta chińskiego statku szpiegowskiego Yuan Wang 5 w sąsiedztwie nie była zwykłym podsłuchiwaniem. Mapowała trasy operacyjne dla chińskich okrętów podwodnych na najbliższą przyszłość. Biorąc pod uwagę dużą liczbę okrętów podwodnych dostępnych dla chińskiej marynarki wojennej, ta najbliższa przyszłość nie może być bardzo odległa.