بهترین موفقیت‌های Remedy: موسیقی که بازی‌ها را ساخت

بهترین موفقیت‌های Remedy: موسیقی که بازی‌ها را ساخت

تمبر زمان: 22 دسامبر 2023، 8:00 صبح
گره منبع: 3033089

بیش از رویکردی که آنها به روایت، طراحی سطح و بازی با سلاح دارند، در تمام عناوین Remedy یک ثابت وجود دارد: آنها همیشه آهنگ مناسبی برای موقعیت عالی خواهند داشت. در حالی که Alan Wake 2 مطمئناً کار بزرگ آنها در این زمینه در میان چندین رقیب است، زمان آن فرا رسیده است که نگاهی به بهترین قطره سوزن ها در تاریخ طولانی استودیو بیندازیم.

تم Max Payne – Kärtsy Hatakka/Kimmo Kajasto (Max Payne)

میراث اصلی Max Payne بسیار به زمان انتشار آن گره خورده است. این اولین بازی ویدیویی بود که به طور کامل بازی اسلو-مویی را اجرا کرد که جان وو و خواهران واچوفسکی سعی در تبدیل آن به یک چیز داشتند. اما هر چه بازی‌های دیگر آمدند و فرمول را رقیق‌تر کردند، احساس می‌کردند که همه چیز به‌جای گذشت. زمان گلوله ممکن است چیزی بوده باشد که بازیکنان را در دروازه قرار داد. اما این حال و هوای رمان گرافیکی نئو نوآر بود که در طول سال ها دوام آورد. سرلوحه همیشگی آن حس‌ها همان تم است، یک جریان زیرین پیانوی تلخ که عمق و جاذبه بیشتری به روایت کارآگاهی تند، تحقیرکننده و سخت‌جویانه جیمز مک‌کافری می‌بخشد و همیشه یادآور شکست‌های فزاینده مکس با گذشت زمان خواهد بود. ، با اجرای کاملاً رشته ای تم که نشان دهنده کف مطلق قهرمان ما در بازی سوم ساخته شده توسط Rockstar است.

خداحافظی دیرهنگام - شاعران پاییز (Max Payne 2: The Fall of Max Payne)

حتی با وجود تمام راه‌هایی که مکس پین 2 نشان‌دهنده یک جهش عظیم در جاه‌طلبی نسبت به نسخه قبلی خود است، هنوز هم به خاطر اینکه Remedy موفق شد یک داستان عاشقانه غم‌انگیز بزرگ را در میانه یک درام جنایی تیراندازی سوم شخص با هیت‌زن اجرا کند، نادیده گرفته می‌شود. مونا ساکس مانند یک توپ ویران کننده در زندگی مکس وارد می شود و به او یادآوری می کند که نه، پس از تمام جسدهایی که در پشت او باقی مانده اند، مکس پایان خوشی نخواهد داشت. این برای دوره pulpy noir برابر است، اما در آن زمان برای بازی‌ها بدیع بود. وقتی مونا در آغوشش می میرد و مکس تصمیم می گیرد تا برای همیشه با سنگینی آن روی قلبش زندگی کند، هنوز هم به شدت ضربه می زند. و سپس اولین نوازنده‌های گیتار ملایم Late Goodbye وارد می‌شوند و چاقو را بیشتر می‌چرخانند.

خود آهنگ در طول بازی در چند لحظه پخش می‌شود، با شخصیت‌های مختلفی که ملودی را می‌نوازند یا می‌خوانند، و با این حال، نسخه کامل که بر تراژدی پایان بازی تأکید می‌کند، تلخ و شیرین و بی‌نقص است که در سال 2003 کاملاً غیرمنتظره است. اولین آزمایش موفقیت آمیز در روش هایی که Remedy از لحاظ سینمایی از موسیقی در آینده استفاده می کند، آغاز دوستی زیبا بین Poets of the Fall و بازی های Remedy، و حتی در شرایط خاص خود، آهنگ زیبا و مالیخولیایی راک که اگر Max Payne 2 از آن استفاده نمی کردم، احتمالاً روزی راه خود را در فیلم پیدا می کردم.

فضایی عجیب – دیوید بووی (آلن ویک)

آلن ویک اول پر از قطره های سوزنی عالی و از لحاظ موضوعی غنی است، به خصوص برای قسمت های نیمه فصل آن – استفاده از Poe's Haunted به ویژه یک متا سکته مغزی نابغه است – اما ضربه اصلی باعث شد بووی ما را به فراموشی بسپارد زیرا آلن متوجه دریاچه Cauldron می شود. یک دریاچه نیست، بلکه یک نوع اقیانوس است.

با توجه به لحن شگفت انگیز و حیرت انگیز موسیقی، به راحتی می توان وحشت ظریف بقیه آهنگ را فراموش کرد. Space Oddity داستان مردی است که در تاریکی فضای بیرونی گیر افتاده و با دور شدن فضاپیمای او از زمین، ارتباط خود را با کنترل زمین از دست می دهد. این فیلم الهام گرفته از اتفاق وحشتناک سال 2001 بود، پس از اینکه HAL تصمیم گرفت سرکشی کند، فرانک پول را قطع کند و خدمه را در خواب سردشان بکشد. آلن ویک شاید اولین بیت رسانه ای باشد که قدرت ناراحت کننده ترانه بووی را بازیابی می کند و به آن اجازه می دهد تا بر لحظه ترسناکی که آلن ویک از واقعیت آنطور که ما می دانیم جدا شده است، گرفتار هلاکت ناشناخته ای باشد، مگر اینکه بتواند راه خروج را بنویسد. 13 سال قبل از اینکه بفهمیم او هرگز چنین کرده است یا نه. سرگرد تام از نور خارج شد. حداقل او هنوز می توانست زمین را ببیند.

آهنگ شاد - شاعران پاییز (کابوس آمریکایی آلن ویک)

جایگاه American Nightmare در فیلم Alan Wake بعد از Alan Wake 2 کمی ضعیف است. جدای از اینکه کار بهتری در توصیف شخصیت نفرت انگیز آقای Scratch انجام داده است، اساساً یکی از تلاش های کمتر آلن برای نوشتن خود از Cauldron Lake است. با این حال، این بخش بسیار مهمی از آنچه پیش خواهد آمد است. اگرچه آهنگ شاد دقیقاً شاعرانه ترین و شاعرانه ترین لحظه پاییز نیست، اما در عین حال یک حضور عمداً مخرب و بیهوده در بازی است که فقط در طول تبلیغات اسکرچ ظاهر می شود که در آن او نیمه جوکر است، نیمی. فروشنده ماشین دست دوم، و همه دیوانگی. اسکرچ هنوز آن موجود ناشناخته‌ای نیست که او به آن تبدیل شده است، اما چیزی در مورد تکرار کابوس آمریکایی او وجود دارد که به همان اندازه نگران‌کننده است.

هیگز بوزون بلوز – نیک کیو و دانه های بد (کوانتوم بریک)

بازی‌های اخیر Remedy همگی سهم خود را از مخاطرات وحشتناک کیهانی گسترده دارند، اما Quantum Break که ما را با شکستن توانایی زمان برای عملکرد حتی به‌عنوان یک نیروی فیزیکی تهدید می‌کند، و در نتیجه سقوط کامل جهان هنوز هم شاید اوج همه آنها باشد. یک سوم آخر بازی همگی نفس‌گیر، استرس‌زا و کاملاً گیج‌کننده با هجوم سفر در زمان است. در حالی که ما هنوز نمی دانیم که آیا جک جویس این کار را با Monarch انجام می دهد (اگرچه بسته به اینکه از چه کسی بپرسید، Alan Wake 2 ممکن است به این سوال پاسخ داده باشد)، در پایان آن بازی، شما بازدم می کنید. و موسیقی متن آن بازدم، هیگز بوزون بلوز نیک کیو است، مرثیه‌ای که با زاری از کل گستره عجیب تاریخ بشر ادای احترام می‌کند، همه چیزهایی که جک جویس با قرار دادن پل سرن در خاک نجات داد. در زمینه، تقریباً به همان اندازه که می‌توانید امیدوار باشید از بازی‌ای که با یک حلقه زمانی شروع می‌شود و با اینکه قهرمان ما دیگر زمان را خطی نمی‌بیند به پایان می‌رسد، است. اما همچنین، بسیار عالی است که هر بازی ویدیویی به اندازه کافی جالب است که با آهنگ نیک کیو به پایان برسد.

کنترل را در دست بگیرید - خدایان قدیمی آسگارد (کنترل)

دومین لحظه ای که این آهنگ شروع می شود، لحظه ای است که Remedy به عنوان یک استودیو ارتقا پیدا می کند. آنها نه تنها توانستند فضای استریل و بیگانه اداره کنترل فدرال را با برق مطلقی از انرژی در هم بشکنند، نه تنها به ما بینشی در مورد سرایدار مورد علاقه همه Ahti می دهد، بلکه گفت که آهنگ موسیقی متن آهنگ Ashtray Maze است. ، یکی از جسورانه ترین قطعات طراحی سطح در حافظه اخیر. این فقط یک لحظه عالی از بازی ویدیویی است که همراه با صدایی مطلق از آهنگ Old Gods of Asgard برگزار می شود که ارزش یک جایگاه در لیست پخش هر متال هد حتی بدون زمینه بازی را دارد.

Herald of Darkness – Old Gods of Asgard (Alan Wake II)

و البته، Remedy’s Magnum Opus وجود دارد. ارزش این را دارد که Poe’s This Road را نامگذاری کنیم، بدون هیچ دلیل دیگری جز اینکه سم لیک توانست او را از دوران نیمه بازنشستگی بیرون بکشد، فقط برای اینکه بخش مهمی از این بازی باشد. اما این یک اپرای راک تعاملی کامل 10 دقیقه‌ای است. برای شروع، این یک شگفتی فنی است، با مراحل متعدد، پایان های نادرست، و ورودی هایی که طبق نیاز آهنگ از هیچ جا ظاهر می شوند. یک کنسرت راک کامل بر روی هر دیوار استودیو پخش می‌شود، که یادآور آن بازی باورنکردنی Radiohead Kid A Mnesia از چند سال پیش است. این هنوز هم در طول مسیر به ما روایت و بینش زیادی می دهد، با مجموعه هایی که کل زندگی آلن ویک را مانند یک موزه به تصویر می کشد. این با تمام بازیگران ما به پایان می رسد که تا پایان یک شماره رقص اکشن زنده کامل دریافت کنند. هر چند همه چیز به آهنگ برمی گردد. تلاش‌هایی برای وارد کردن موزیکال‌های واقعی به بازی‌ها، از سلس که خواننده اپرا درونی خود را در Final Fantasy VI پیدا کرد، تا اکثر بازیگران نقش انتقادی که امسال یک RPG موزیکال در Stray Gods انجام می‌دهند، صورت گرفته است. کمتر کسی به این موفقیت یا فراموش نشدنی بوده است.

تمبر زمان:

بیشتر از IT و نرم افزار